همدان پرس؛ سی و دومین جشنواره بین المللی فیلم فجر با تمامی تحلیل ها و نظرات به پایان رسید و تجربه ای را برای اصحاب فیلم و سینما بوجود آورد تا دستاویز تولیدات دیگر آنها گردد و این تولیدات را مجدداً در معرض ارزیابی و دید همگان قرار دهند.
آنچه که پس از دیدن چند فیلم جشنواره بهانه و هدف این نوشتار شد، غفلت بزرگ سینماگران از امید و نشاط است. آنچه در این سینما و فیلم ها دیده نشد و جای خالیش در شرایط جامعه امروزی محسوس بود و نیاز و انتظار اساسی مردم و جامعه از سینما محسوب می شد، امید و نشاط بود که در این فیلم ها خبری از آن ها نبود.
سی و دومین جشنواره بین المللی فیلم فجر با تمامی تحلیل ها و نظرات به پایان رسید و تجربه ای را برای اصحاب فیلم و سینما بوجود آورد تا دستاویز تولیدات دیگر آنها گردد و این تولیدات را مجدداً در معرض ارزیابی و دید همگان قرار دهند. آنچه که پس از دیدن چند فیلم جشنواره بهانه و هدف این نوشتار شد، غفلت بزرگ سینماگران از امید و نشاط است. آنچه در این ینما و فیلم ها دیده نشد و جای خالیش در شرایط جامعه امروزی محسوس بود و نیاز و انتظار اساسی مردم و جامعه از سینما محسوب می شد ، امید و نشاط بود که در این فیلم ها خبری از آن ها نبود.
روش و محتوایی که می تواند جامعه را به سوی تکامل راهنمایی کند و سبب رونق روحی و معنوی جامعه گردد و تحولی بنیادی در عصر امروزی را برای جامعه ایران به ارمغان آورد . و مردم و جامعه را به امید و نشاط اجتماعی فرا خواند.
رسالت هنرمند خواندن مردم به آینده پر از شور و نشاط توام با شعور و امید است و از آینده خبر دادن و آینده ای انباشته از امید و اندیشه و خرد را فراهم ساختن، است. چرا که هنرمند چند گام از دیگران جلوتر است و می تواند ترسیم گر راهی پر امید برای همگان در حال و آینده باشد.
اما آنچه از فیلم های جشنواره سی و دوم فیلم رویت گردید و خروجی پر رنگی داشت فقدان این رسالت های برشمرده بود و جز ناامیدی و ایجاد روحیه کسالت آور و پراکندن فضای یاس و ناامیدی چیزی به عنوان برون رفت از آن خروجی دیگری نداشت و نه جامعه را به نشاط خواند و نه برنامه و راهیافتی برای این اوضاع و زمانه جامعه داشت و نه حرفی از آیند و امید داشت.
هر چند در اکثر مصاحبه های ست اندرکاران فیلم و در جلسات نقد و بررسی فیلم این نکته بیان گردید که فقط واقعیات جامعه ای که در آن زندگی می کنیم را نمود و به نمایش گذاشته ایم و آنچه وجود دارد را عرضه نموده ایم و بصراحت گفته شد که در این جامعه نمی توانیم سیاه نمایی کنیم و در جامعه ای که امید و نشاط نیست و به نوعی مسائل و معضلات اجتماعی در جامعه وجود دارد و وقایع جامعه چیز دیگری است نمی توان واقعیات را نادیده گرفت و چشم بر حقایق جامعه بست و رسالت سینما همان بیان این معضلات و مشکلات جامعه با زبان و ابزار فیلم است.
هر چند بر این نکات نمی توان خرده ای گرفت و معترض واقعیات جامعه بود. به نظر می رسد سینمای ایران در این مقوله در چگونه بیان کردن و روش و شیوه های گوناگون بیان و نمایش، گرفتار شیوه و روش نامناسب شده است و در مقابل روش های گوناگون سبک و سیاقی مناسب و جذاب، سینما ایران ساده ترین روش و تلخ ترین سبک را انتخاب کرده است و سعی دارد با بدترین روش و سبک با ابزار سینما اوضاع و زمانه را به نمایش و دید همگان قرار دهد و در این ساده ترین بیان و چگونه به نمایش گذاشتند، مباحثی را مطرح می کند که در پس ایجاد هیجان غیر متعارف چندان با حقایق جامعه همخوانی ندارد.
به نظر می رسد سینما ایران در روش بیان و نمایش خود نیاز به یک برون رفت از فضای حال خود دارد و نیازش تزریق امید و نشاط در جامعه در گونه ای جذاب و با حلاوت و نشاط است.
بدان امید که در سینما ایران امید و نشاط حرف اول را بزند. | 
در این سینما امید و نشاط نیست